زندگي بدون امام ، با کوله باري تهي، به سراي آخرت رفتن است.

صرف انجام اعمال نيک ، باعث عاقبت به خيري و سعادت اخروي انسان نخواهد شد، دليل اين مدعا اين است که همچنان که روح يک موجود زنده به کالبد اوارزش مي دهد، روح يک عمل نيک است که به آن ارزش مي بخشد. ظاهر ياجسم عمل بايد مطابق با دستورات و فرامين پروردگار باشد و کوتاهي در آن مورد قبول درگاه الهي نيست، اما روح عمل وقتي محقق مي شود که انسان عملش را تحت سرپرستي و هدايت کساني انجام دهد که پروردگار آن ها را به عنوان ولي و حجت او قرار داده و تعيين فرموده است..
زماني که آدمي ولايت آنان را پذيرفت و همه ي اعمال نيکش را تحت سرپرستي آنان انجام داد، روح ايمان در سينه اش قرار مي گيرد و بدين سان عمل او داراي روح مي گردد، لذا روح عمل همان ايمان مومن است که نتيجه ي تسليم او در برابر فرامين الهي است، چنين کسي همان چيزي را مي پسندد که پروردگار برايش خواسته است، با دوستان برگزيدگان خداوند دوست وبا دشمنانشان دشمن است. آيه ي 10 سوره ي مبارکه ي فاطر گوياي اين مطلب است که مي فرمايد:
مَنْ كانَ يُريدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَميعاً إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ .....
هر کس عزت مي خواهد ، عزت مخصوص خداست، سخنان پاکيزه به سوي او بالا مي رود و عمل صالح آن را بالا مي برد.
امام صادق (عليه السلام) در تفسيراين آيه ي شريفه مي فرمايند: مراد از کلم الطيب، کلمه ي اخلاص و اقرار به آن چه از واجبات که از جانب خداوند آمده است، مي باشد وآنچه عمل صالح و نيکو را بلند کرده و به سوي خدا بالا مي برد، ولايت اميرالمومنين (عليه السلام ) است.
مي بينيم کلمه ي طيب، که اطاعت و اخلاص در عمل و قبول سرپرستي راهنمايان پروردگاراست، در پذيرش عمل و بالا رفتن آن، چه نقش به سزايي دارد! از اين رو پذيرش ولايت يکي از شروط پذيرفته شدن اعمال بندگان شمرده شده است، در گفتاري از رسول اکرم(صلي الله عليه و آله و سلم) خطاب به حضرت علي (عليه السلام) آمده است:
علي جان! قسم به خدايي که مرا به نبوت برانگيخت و بر جميع خلايق بر گزيد، اگر بنده اي خدا را هزار سال عبادت کند، خداوند عبادت او را جز با پذيرش ولايت تو و ولايت پيشواياني که از نسل تواند، نخواهد پذيرفت و ولايت تو نيز جز با بيزاري از دشمنان تو و دشمنان اماماني که فرزندان تو اند، مورد پذيرش نخواهد بود، جبرئيل مرا از اين خبر آگاه ساخته است، هر که خواست ايمان بياورد و هر که خواست؛ کفر ورزد.1
مشاهده نموديد که پذيرش و بقاء اعمال نيک آدمي تنها در سايه ي ولايت حجج الهي بدست مي آيد، بنا بر اين اگر ادعا کنيم که عمل نيک از غير مومن يعني کسي که داراي روح ايمان نيست درعاقبت به خيري و سعادت او بي تاثير است بي راهه سخن نگفته ايم، هر چند ممکن است آن اعمال صالح در دنيا منشا خيرات و برکاتي باشد، يا در آخرت باعث تخفيف در عذاب او گردد، ولي نهايتا آن اعمال از او پذيرفته نيست و موجبات سعادتمندي او را فراهم نخواهد آورد.

پی نوشت ها
1- بحار الانوار27: 199، ح66