اشاره‌اي كوتاه به آياتي از جزء 30 قرآن كريم كه به مولا اميرالمؤمنين علي عليه‌السلام مربوط مي‌شود.
«إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ» بينه/7
كساني كه ايمان آورده‌اند و كارهاي شايسته انجام داده‌اند، آنان بهترين مردم هستند.
ابن‌عباس درباره سخن خداوند: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ» گفت: پيامبر صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم به علي عليه‌السلام فرمود: آن تو و شيعيان تو هستند، تو و شيعيانت در روز قيامت راضي و خوشحال مي‌آييد و دشمن تو خشمناك و سرافكنده مي آيد. علي عليه‌السلام گفت: يا رسول الله صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم دشمن من كيست؟ گفت: كسي كه از تو بيزاري مي كند و تو را لعنت مي كند. سپس پيامبر خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم گفت: هر كس بگويد كه خدايا علي عليه‌السلام را رحمت كند، خدا او را رحمت مي‌كند. (حسكاني:394)
«فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ*فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ» قارعه/6-7
پس هر كس كه كارهاي خوب او سنگين باشد او در زندگي خوشنود كننده‌اي است.
ابن‌عباس گفت: نخستين كسي كه كفه حسنات او در ترازوي روز قيامت برتري پيدا مي‌كند، علي‌بن‌ابيطالب عليه‌السلام است و اين بدان جهت است كه در ترازوي او جز حسنات وجود ندارد و كفه بدي‌ها خالي است و چيزي در آن نيست، چون او به اندازه يك چشم به هم زدن گناه نكرده است و اين است سخن خداوند:
« فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ*فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ» يعني زندگي در بهشت كه از آن زندگي راضي است. (حسكاني: 399)
« ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ» تكاثر/8
سپس در آن روز از نعمت‌ها پرسيده مي‌شويد.
جعفربن‌محمد عليه‌السلام درباره سخن خداوند: « ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ» گفت: نعمت‌ها ما هستيم و اين آيه را قرائت كرد: «و اذا تقول للذي أنعم الله عليه و انعمت عليه» (حسكاني:399)
« وَالْعَصْرِ* إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ* إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ» عصر/1-3
سوگند به عصر كه انسان در زيانكاري است مگر كساني كه ايمان آورده‌اند و كارهاي شايسته انجام داده‌اند و يكديگر را به حق سفارش كرده‌اند و يكديگر را به صبر سفارش كرده‌اند.
پيامبر خدا درباره سخن خداوند: « وَالْعَصْرِ* إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ» گفت: او ابوجهل است « إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ» گفت: آنان علي عليه‌السلام و شيعيان او هستند. (حسكاني:401)
عطا از ابن‌عباس نقل مي‌كند كه گفت: خداوند همه اين خصلت‌ها را در علي عليه‌السلام جمع كرده است. «الا الذين امنوا» او به خدا سوگند كه نخستين كس از مؤمنان بود «و عملوا الصالحات» او نخستين كس از اهل‌زمين بود كه با پيامبر صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم نماز خواند «و تواصوا بالحق» يعني به قرآن سفارش مي‌كرد، او قرآن را از رسول خدا صلي‌اله‌عليه‌وآله‌وسلم ياد گرفت در حالي كه بيست و هفت سال داشت. «وتواصوا بالصبر» يعني محمد صلي‌الله‌عليه‌وآله وسلم به علي عليه‌السلام وصيت كرد كه از دنيا خودداري كند و به او وصيت كرد به حفظ فاطمه سلام‌الله‌عليها و جمع‌آوري قرآن پس از پيامبر و پرداخت بدهي پيامبر و غسل دادن او پس از مرگش و اينكه بر قبر او ديواري بنا كند تا زن‌ها با نشستن بر روي قبر او، او را اذيت نكنند و او را وصيت كرد كه حسن عليه‌السلام و حسين عليه‌السلام را حفظ كند، اين است معناي سخن خداوند «و تواصوا بالصبر». (حسكاني:402)
پيامبر صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرمود: سوگند به خدا كه سوره والعصر درباره علي عليه‌السلام است. به نام خداوند بخشنده مهربان قسم به زمان كه انسان در زبان است، مگر علي كه ايمان آورده و به درستي و شكيبايي آراسته است. (خطابه غدير:62)
