اشاره‌اي كوتاه به آياتي از جزء 23 قرآن كريم كه به مولا اميرالمؤمنين علي عليه‌السلام مربوط مي‌شود.
«وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ»
آنان را نگهداريد كه آنان مورد پرستش خواهند بود.(صافات/24)
سعيدبن‌جبير از ابن‌عباس نقل مي‌كند كه گفت: پيامبر خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرمود: وقتي روز قيامت شود من و علي عليه‌السلام بر صراط مي‌ايستيم و كسي از كنار ما عبور نمي‌كند مگر اينكه از ولايت علي عليه‌السلام از او مي‌پرسيم پس هر كس با علي عليه‌السلام باشد (به بهشت مي‌رود) و گرنه او را به آتش مي‌اندازيم و اين است معناي سخن خداوند: «وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ»(حسكاني: 278)
«سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ»
درود بر خاندان ياسين(صافات/130)
جعفر‌بن‌محمد عليه‌السلام از پدرانش از علي عليه‌السلام نقل مي‌كند كه راجع به سخن خداوند: «سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ» گفت: ياسين محمد صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم است و ما آل‌ياسين هستيم.(حسكاني:280)
«أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَالْمُفْسِدِينَ فِي الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِينَ كَالْفُجَّارِ»
آيا كساني را كه ايمان آورده‌اند و كارهاي شايسته انجام داده‌اند مانند مفسدان قرار مي‌دهيم؟ يا پرهيزگاران را مانند فاجران؟(ص/28)
ابن‌عباس گفت: و اما سخن خداوند: «أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ» اين آيه درباره سه نفر از مسلمانان كه همان پرهيزگاراني بودند كه كارهاي شايسته انجام مي‌دادند و سه نفر از مشركان كه همان مفسدان فاجر بودند، نازل شده است. آن سه نفر از مسلمانان عبارت بودند از : علي‌بن‌ابي‌طالب(علیه السلام) و حمزه‌‌بن‌عبدالمطلب و عبيده‌بن‌حارث‌بن‌عبدالمطلب كه در روز بدر مبارزه كردند، علي وليد را و حمزه عتبه را و عبيده شيبه را كشت.(حسكاني:280)
«قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ»
بگو آيا كساني كه مي‌دانند و كساني كه نمي‌دانند يكسان هستند؛ همانا خردمندان پند مي‌گيرند.(زمر/9)
ابن‌عباس درباره سخن خداوند: «قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ » گفت: منظور از :«كساني كه مي‌دانند» علي عليه‌السلام و اهل‌بيت او از بني‌هاشم هستند و منظور از «كساني كه نمي‌دانند» بني‌اميه هستند و «خردمندان» شيعيان اهل‌بيت هستند(حسكاني:283)
«ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَّجُلًا فِيهِ شُرَكَاء مُتَشَاكِسُونَ وَرَجُلًا سَلَمًا لِّرَجُلٍ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا»
خداوند مثالي زده است: مردي را كه مملوك شريكاني است كه درباره او اختلاف مي‌كنند ومردي را كه تنها تسليم يك نفر است، آيا اين دو يكسانند؟(زمر/29)
عبدالله‌بن‌عباس درباره سخن خداوند:«ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَّجُلًا فِيهِ شُرَكَاء» گفت: آن مرد ابوجهل است و شريكان، خداياني است كه آنها را عبادت مي‌كردند و هر كدام از آنها درباره آن معبودها ادعا مي‌كردند و گمان داشتند كه او مال آنهاست. « وَرَجُلًا سَلَمًا » يعني علي عليه‌السلام كه دين او خالص براي خدا بود و تنها او را پرستش مي‌كرد و چيز ديگري را پرستش نمي كرد « هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا» يعني در طاعت و ثواب.(حسكاني:284)
