امام واسطه‌ي فيض است
يكي از سنتهايي كه در عالم جاري است، اجراي امور از طريق اسباب و واسطه‌هاست. ما نقش واسطه‌ها را در همه جاي هستي مي‌يابيم. مي‌بينيم كه خداوند باران را از طريق ابر و نور را به وسيله‌ي خورشيد مي‌فرستد، شفا را در دارو و رزق را در تلاش و كار قرار داده است.
بزرگترين كار این عالم، همانا رساندن انواع نعمت ها و فيوضات به موجودات ريز و درشت هستي است كه طبق سنت الهي بايد در اين كار نيز واسطه اي باشد، واسطه‌اي كه فيض را بگيرد و بين موجودات تقسيم كند.
اين موضوع مصداقهاي فراواني دارد. آيا يك لامپ معمولي براي اين كه نور بدهد مستقيماً مي‌تواند به برق فشار قوي نيروگاه وصل شود؟ قطعاً نمي‌تواند زيرا در آن صورت لامپ نابود خواهد شد. اين رخداد دليل بر عجز نيروگاه برق نيست، بلكه ناتواني و نقص لامپ است كه در آن قابليت پذيرش آن برق قوي نيست لذا بايد واسطه‌اي در كار باشد كه برق را ضعيف و ضعيف‌تر كند تا جايي كه براي لامپ امكان گرفتن آن ميزان برق باشد.
منطق بشري هم باور دارد كه بين خالق و مخلوقاتش براي گرفتن فيوضات لازم است واسطه‌اي باشد، واسطه‌اي كه بايد از طرفي تقدس و شرافت را داشته باشد و در عين حال با مخلوقاتش نيز تناسبي در خور آنان داشته باشد تا آنها بتوانند فيض را از او دريافت كنند، و او كسي نيست جز انسان كامل، حجت خدا و امام هر زماني.
و اكنون كه در عصر غيبت به سر مي‌بريم اين وظيفه‌ي مهم بر عهده‌ي حضرت بقية‌الله‌اعظم ارواحنا له الفداء است.
آري، خداوند همه‌ي فيوضات را از قبيل فيض وجود، رزق، هدايت و… نخست به او مي‌دهد و سپس در سلسله مراتب موجودات، از مسير او اين فيض را به ساير مخلوقات مي‌رساند، بديهي است كه بدون او هيچ فيضي به مخلوقات نخواهد رسيد و در نتيجه نابود خواهند شد.
عزيزان، حال كه دريافتيم امام زمانمان حق حيات بر ما و ساير موجودات دارد و بدون او سفره‌ي هستي هرگز گسترده نخواهد بود بياييد دستهاي ارادت و تضرعمان را در درگاه پروردگار بالا برده و از سويداي دل براي ظهور آن عزيز دعا كنيم.
