زندگی بدون امام، محروم ماندن از برترین نعمت خداوند است.
می دانیم که هر خیر و برکتی که به انسان ها می رسد از جانب خداوند بخشنده است و با وجود انکه او می تواند همه ی این خیرات و برکات را مستقیما به بندگانش عطا فرماید ولی سنت پروردگار این است که نعمت هایش را از طریق واسطه ها به بندگانش عنایت نماید و درست به همین دلیل یکی از نعمت های بزرگ خداوند وجود همین واسطه های نعمت است.
آدمی برای شکر گزاری باید ابتدا شکرمنعم را بجای اورد و سپس شکر واسطه ی نعمت را .قابل ذکر است که دانستن قدر این واسطه های نعمت تا آن اندازه در نزد پروردگار اهمیت دارد که کوتاهی در مقابل آن ها را هرگز جایز نمی شمارد و کفران و ناسپاسی در مورد آن ها را مورد عقوبت و باز خواست قرارمی دهد.
امام یکی از این واسطه های نعمت و برترین آن هاست، وجود این نماینده ی پروردگار، تفضّلی است از جانب او به بندگانش. اهمیّت این نعمت تا بدان جاست که انسان ها در مورد آن، روز رستاخیز باز خواست می شوند، این کلام خداوند در آیه ی 8 سوره ی تکاثر آمده که می فرماید:
«ثم لتسئلنّ یومئذ عن النّعیم1 » در آن روز(قیامت) از نعمت هایی که داشته اید، بازپرسی خواهید شد.
پیشوای مومنان، حضرت علی(علیه السّلام) در تفسیر این آیه می فرمایند: «نحن النّعیم2 » نعمت مذکور ما هستیم.
آری، والا ترین نعمتی که پروردگار آن را از روی فضل خویش، به ما ارزانی داشته امام معصوم می باشد. نعمتی که هرگز منقطع نمی شود، نعمتی که در مورد دوستی و ولایت او از ما سوال می کنند. حال با توجه به این موضوع که شکر نعمت پروردگار امری است واجب و کفران نعمت، باعث محرومیت ما از آن خواهد شد، به نظر شما بهترین راه شکر گزاری از نعمت وجود امام چیست؟ تا کنون چه اندازه، قدر دان این نعمت والای آفرینش بوده ایم؟ باید بدانیم هر اندازه در اطاعت از ائمه ی اطهار(علیهم السّلام) بیش تر تسلیم باشیم، این نعمت را بهتر شکر گزاری کرده ایم و هر قدر خواست آنان را بر خواست خود ترجیح دهیم، بهتر توانسته ایم قدر دان این نعمت بزرگ پروردگار باشیم.
حال به نظر شما کسی که نسبت به این حجت های پروردگار بی اعتقاد است و پیشوایی آن ها را باور ندارد در زندگی خود از این برترین نعمت های پروردگار محروم نیست؟

پی نوشت ها
1 - تکاثر/ 8
2- بحارالانوار/ ج24 ص52 ح5